Paradox | พาราด็อกซ์

กาลครั้งหนึ่ง ภาพยนตร์อย่าง “Paradox” ซึ่งเป็นภาพยนตร์ไซไฟ/ตะวันตกผสมประสาทหลอนที่คลุมเครือกับ Neil Young นักโยกในตำนานที่ใจกลางหมอก จะพบบ้านตามธรรมชาติของมันในวงจรภาพยนตร์ตอนเที่ยงคืน อนิจจา ฉากภาพยนตร์เที่ยงคืนเกือบจะตายแล้ว ดังนั้นจึงมีการเปิดตัวครั้งแรกใน Netflix แทน ซึ่งอย่างน้อยก็จะทำให้สะดวกยิ่งขึ้นสำหรับผู้ชมที่เป็นเป้าหมายของ Young Completists ผู้คนต่างขว้างปาก้อนหินจนไม่กล้าออกหน้าประตูและคนที่รู้สึกว่า “สวมหน้ากากและไม่ประสงค์ออกนาม” นั้นชัดเจนเกินไปและมีความคิดเชิงพาณิชย์สำหรับรสนิยมของพวกเขา จากนั้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพบว่าคอลเลกชั่นของฉากกึ่งอบอ้าว ภาพที่ไม่น่าเชื่อถือ และใช่ การแสดงดนตรีอันวิจิตรงดงามสองสามชิ้นยังได้รับการต้อนรับนานก่อนที่จะถึงบทสรุป (ทั้งๆ ที่ใช้เวลาเพียง 73 นาทีที่ขยายน้อยกว่า) ).

ตั้งอยู่ในอนาคตที่ไม่ชัดเจนซึ่งโลกได้กลับสู่ธรรมชาติ ภาพยนตร์เรื่องนี้พบว่า Young เป็นหนึ่งในกลุ่มอาชญากรที่ใช้เวลาทั้งวันขุดหาสิ่งประดิษฐ์ทางเทคโนโลยีที่ถูกทิ้งเช่นกล้องและคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ พวกเขาพร่ำเพ้อถึงคำลวงหลอกที่บันทึกไว้อย่างไม่ดี เช่น “ของต้องลงก่อนถึงจะขึ้นเหนือได้” และ “วันแบบนี้คิดถึงวันเก่าๆ” ขณะนั่งอยู่รอบๆ ที่ตั้งแคมป์หรือในเรือนนอกบ้านที่พิสูจน์ได้ว่า น่าเสียดายที่อุปมาอุปไมยภาพ อันที่จริงแล้ว คนอื่นๆ ในทีมนักแสดง ซึ่งรวมถึง Promise of the Real ผู้ร่วมงานดนตรีล่าสุดของ Young (กลุ่มที่สมาชิกประกอบด้วย Lukas และ Micah Nelson ลูกชายของ Willie) และ Elliott Roberts ผู้จัดการที่รู้จักกันมาอย่างยาวนานของเขา เป็นกลุ่มที่ส่วนใหญ่ทำทั้งหมดในขณะที่ หนุ่มนั่งคนเดียวและดีดกีตาร์อย่างลึกลับ (ในที่สุดเขาก็ร่วมทีมกับวิลลี่ เนลสันเพื่อพูดคุยช่วงสั้นๆ ซึ่งพวกเขาได้ปล้นธนาคารเมล็ดพันธุ์) ในที่สุด ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในรถบัสเพื่อจัดหาผลผลิตและตาแก่ผู้ชายก่อนที่จะหายตัวไปอีกครั้ง ทุกอย่างจบลงอย่างที่ควรจะเป็นโดยที่นักแสดงเดินไปบนเนินเขาร้องเพลง "Happy Together" เล็กน้อยก่อนที่เครดิตจะม้วน (ไม่ใช่ว่า Netflix จะช่วยให้คุณเห็นพวกเขาได้จริง)

อาจดูเหมือนไม่สอดคล้องกันเหมือนย่อหน้าก่อน ฉันสัญญากับคุณว่าฉันกำลังทำให้ "Paradox" ฟังดูสอดคล้องกันมากกว่าที่เป็นอยู่ พูดแบบนี้—หนุ่มที่ขลุกอยู่ในโรงภาพยนตร์มาตลอดชีวิตการทำงานของเขา เคยสร้างภาพยนตร์เรื่อง “Human Highway” ซึ่งเขาและนักแสดงที่มีเดนนิส ฮอปเปอร์, แซลลี เคิร์กแลนด์, ดีน สต็อคเวลล์ และดีโว เล่นเป็นชาวเมืองที่ห่างไกล ตั้งอยู่ใกล้กับโรงไฟฟ้านิวเคลียร์เพียงเล็กน้อย และนั่นก็สมเหตุสมผลพอๆ กับที่นี่ สิ่งที่ฮันนาห์มอบให้เรานั้นโดยพื้นฐานแล้วคือภาพยนตร์โฮมเธียเตอร์ที่ได้รับการยกย่องว่าไม่มีความรุ่งโรจน์ที่แทรกภาพภูมิประเทศอันน่าทึ่งของเทือกเขาร็อกกีด้วยฉากที่ไร้จุดหมายของผู้คนที่ดื่มด่ำกับจินตนาการของคาวบอย ซึ่งทั้งหมดได้นำเสนอในวิดีโอที่ข้ามไปมาระหว่าง ฟิล์ม 16 มม. แบบดิจิทัลและเนื้อหยาบพิเศษที่ไม่มีสัมผัสหรือเหตุผล นอกจากนี้ยังมีข้อความเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมที่ยุ่งเหยิงเกี่ยวกับอันตรายของธุรกิจการเกษตรและ GMO ที่สรุปโดยพื้นฐานแล้วเมื่อ Young ในสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดของเขาในภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าวว่า "คุณทุกคนตื่นเต้นกับดอกไม้ แต่คุณไม่ได้หว่านเมล็ดพืช ”

สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับ “Paradox” อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คือดนตรีซึ่งรวมเอาเพลงคลาสสิกของ Young เข้ากับเนื้อหาที่ใหม่กว่า จริงอยู่ที่วิธีที่ภาพยนตร์เรื่องนี้นำไปสู่ซีเควนซ์เหล่านี้ทำให้สับสนได้เช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆ (วิดีโอจากการแสดงของ Young ในงานเทศกาล Desert Trip 2016 ครั้งใหญ่นั้นถูกทิ้งไว้โดยไม่มีคำอธิบาย) แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะคิดมากเพราะมันนำไปสู่ช่วงเวลาเช่น หนุ่มวิ่งผ่านอวัยวะสำรองบนม้าศึก "โพคาฮอนทัส" จากนั้นฉีกผ่าน "Cowgirl in the Sand" โดย Promise of the Real ผู้แสดงพลังของกลุ่มสำรองที่รู้จักกันมานาน Crazy Horse โดยไม่มีระดับปกติ ของความเลอะเทอะโดยจงใจ (ไม่ว่าสิ่งนี้จะเป็นการปรับปรุงหรือไม่ก็แล้วแต่คุณจะตัดสินใจ) ระหว่างฉากแคมป์ไฟ ลูคัส เนลสันร้องเพลง “เทวดาบินใกล้พื้นดิน” สุดคลาสสิกของพ่อในสิ่งที่แสดงใกล้เคียงที่สุดในช่วงเวลาที่ประทับใจจริงๆ Young ยังมอบคะแนนกีตาร์ที่มีประสิทธิภาพเช่นกัน แม้ว่าจะดูจืดชืดเมื่อเทียบกับดนตรีอันตระหง่านที่เขามอบให้กับเพลง “Dead Man” ของจิม จาร์มุสช์ เมื่อก่อนมีคนดูหนังแล้วซื้อเพลงประกอบ ที่นี่ คุณสามารถข้ามขั้นตอนแรกและไปยังขั้นตอนที่สองได้โดยตรง แม้ว่าผู้ที่มีเพียง "เพลงฮิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด" และ "การเก็บเกี่ยว" ในคอลเลคชันเพลงของพวกเขาอาจต้องการคิดทบทวนอีกครั้ง

ฟังนะ ฉันเป็นแฟนตัวยงของนีล ยัง และฉันก็ชอบผลงานภาพยนตร์ที่เขาทำมาตลอดอาชีพการงานของเขาด้วย ตั้งแต่ภาพยนตร์คอนเสิร์ต 3 เรื่องอันน่าทึ่งที่ร่วมงานกับโจนาธาน เดมม์ ไปจนถึงผลงานการกำกับตนเองของเขา เช่น ผลงานชิ้นเอก ภาพยนตร์คอนเสิร์ต “Rust Never Sleeps” (1979) และ “Greendale” (2003) ที่ผสมผสานระหว่างดนตรีและสิ่งแวดล้อมที่เหนือจริงได้อย่างน่าพอใจ แย่จัง ฉันยังชอบการแสดงสั้นๆ ที่ไม่ใช่ดนตรีในภาพยนตร์ของอลัน รูดอล์ฟเรื่อง “Made in Heaven” (1987) และ “Love at Large” (1990) ตามทฤษฎีแล้ว ฉันควรเป็นผู้ชมที่สมบูรณ์แบบสำหรับเรื่องเช่น "Paradox" แต่ถึงกระนั้นฉันก็พบว่ามันเป็นเพียงภาพเล็กๆ น้อยๆ ที่รกๆ ของเพื่อนบางคนที่เที่ยวเล่นอยู่บนภูเขาเป็นเวลาสองสามวัน บางทีภายใต้สถานการณ์ทางเภสัชวิทยาที่ถูกต้อง อาจมีคุณค่าบางอย่างที่หายวับไป แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว ลิขิตชะตาถูกลิขิตให้อยู่นอกเหนือการกล่าวถึงสั้น ๆ ในชีวประวัติของ Young ในอนาคต ซึ่งถูกลืมไปอย่างรวดเร็วและเด็ดขาดในโครงการอันยิ่งใหญ่ในอาชีพการงานของเขาในฐานะ “Give My เกี่ยวกับ Broad Street” ถึง Paul McCartney's